Ideas are also weapons...

random selection of articles by Sokol Shameti

Sokol Shameti is just another guy. He's been around bothering with his writings since 1996. He spends most of the time
thinking, writing and aging. If you have nothing better to do, you can dig for other articles by him in the archives of few Albanian and foreign papers, such as "Gazeta Shqiptare" daily newspaper (1996-1998), "Courier International" weekly magazine (1999-2000), "Klan" weekly magazine (1998-2007), "Korrieri" daily newspaper (2007-2009) and "Shqip" daily newspaper (since 2009).

Thursday, September 30, 2010

REARTIKULACIJA!

Jetojmë në një epokë cinizmi të përzier me kapitullim. Gjithë mbrapshtësitë që ndodhin tek ne, i referohen një rasti flagrant, virus që erdhi nga tjetërkund dhe si rrjedhojë - tepër i ndërlikuar për t’u mposhtur. Çdo histori suksesi nga gjetkë ekspozohet si karrotë zilepsjeje për ne gomerët e dënuar të jetojmë në këtë vend. Rrëzohen dekretet e Presidentit në Tiranë dhe na kujtojnë Rajhshtagun në Berlin, Hitlerin dhe presidentin Hindenburg. Fatmir Sejdiu jep dorëheqjen në protektoratin e Kosovës dhe në Shqipëri vendosim se diktatorëve tanë sovjetikë u është bërë lëkura shollë. Fund.
Puna e vetme që bën opozita në këtë vend është thjesht të ndjehet e indinjuar thellë për cënim nderi dhe ta shesë këtë ojnë femërore për qëndresë heroike. Por kjo është më e pakta. Shumica e lëndës që ofrohet nga mendimi i pavarur kritik, limitohet në një retorikë amatoreske hartimesh plot konstatime patetike dhe referenca pa kufizim në kohë dhe hapësirë. Sa më inkompetent kritikuesi, aq më qesharake, banale dhe e mbështjellë me terma të konsumuar e të përgjithshëm kritika.
Dalëngadalë përmes kësaj mefshtësie irrituese të ngritur në art, po përgatitet një krim hiç më i vogël se sabotimi i armëve të një populli të varfër pak ditë përpara një agresioni. Kjo rrokopujë budallallëqesh i ngjan një ofiçine ku po farkëtohet një monstër e inxhinerisë sociale: ndjenja e dorëzimit të shqiptarëve përpara fataliteteve madhore.
Këtë prototip artizanal e mbajnë në lëvizje të përhershme këmborët shurdhuese të agjitatorëve që shesin përditë sapunin për djathë dhe që përmbytin hapësirën publike me përpjekjen për ta bërë popullin që i dhemb stomaku, të besojë se në të vërtetë vuan nga jetlag-u modern që ndodh kur spostimet në hapësirë të shkatërrojnë sinkronizimin me kohën tënde biologjike.
Ndërkohë telashet shqiptare janë të sinkronizuara që ç’ke me të me kohën ku jetojmë. Vendi është braktisur në fatin e tij përballë një bote ku tregu global në krizë e sipër dërrmon në mokrat e tij të pamëshirshme çdo ekonomi të vogël duke skllavëruar në mënyrë moderne kombe të tëra, duke u grabitur atyre punën dhe duke u predikuar në këmbim iluzionin e jetës moderne.
Të të marrësh tregun e punës sot nuk është më të ofrosh produkte më cilësore për një çmim më kompetitiv. Të të marrësh punën në kohëra krizash si sot është edhe të të parandalosh ty të të shkojë mendja fare për të punuar dhe prodhuar diçka. Kasta të korruptuara politikëbërësish në vende të ndryshme, përballë kësaj situate u dorëzojnë pa luftë çelësat e qyteteve koorporatave që janë në kërkim të dëshpëruar të cave si puna e tyre, pa principe morale, pa përgjegjësi kombëtare dhe pa skrupuj ideologjikë.
E djathta në pushtet ashtu dhe “e majta” në opozitë janë thjesht dy etiketa të ndryshme të të njëjtit kavanoz ullinjsh dhe kjo racë politikëbërësish interesin e popullit të vet e ka të tretin në listë pas interesave të padronëve nga ‘jashtështeti’ dhe pas interesave të llogarive të veta bankare.
Kjo kastë është e gatshme ta përpunojë si një poçe balte opinionin publik. Ajo është në gjendje ta mbajë të zënë me punë mendjen e masave, përmes një alternimi mes lumturisë dhe makthit. Ata janë në gjendje të fabrikojnë gjendje lufte e demaskimesh, spektaklesh parlamentare, krizash të padurueshme kutish dhe stuhish politike. Të shpikin suksese, statistika dhe destinacione të largëta e të shndritshme integruese të cilat për t’i arritur kërkojnë sakrifica. Ata kanë oratorët e vet, tribunë të artikuluar që i sheh shpesh në podiume të mbajnë fjalime të mbushura me fjalët: “integrimi, kombi ynë, aspiratat dhe sakrificat tona”. Por siç thotë nobelisti Paul Krugman kur i referohet të njëjtës racë baballarësh të kombit të tij: “kur ata thonë ‘ne’, ata ju kanë parasysh ‘ju’. Sakrificat janë për vegjëlinë”.
Po cili është qëllimi i kësaj ndjenje kapitullimi që injektohet pafundësisht përmes lodhjes së veshëve të publikut me sherre të burokracisë partiake që – prit një sekondë – qytetarit s’i interesojnë direkt? Qëllimi është mbajtja sa më lart e piacës së kësaj klase politike që ç’është e vërteta paraqet një gjenialitet kriminal në këtë drejtim.
Qëllimi është parandalimi i ndonjë përmendjeje kombëtare nga kjo anestezi e kontrolluar. Nga ky gjumë që po shkon drejt vdekjes klinike dhe që tanimë për shkak të rëndimit drastik të situatës do të mund të shkundej përfundimisht vetëm me masa drastike. Diçka që popuj të tjerë të dalë nga i njëjti gjumë vdekjeje kanë ditur t’ia gjejnë rrugëdaljen. Të vjen ndërmend nisma sllovene “Reartikulacija”. Një ndërhyrje direkte dhe preçize në konstruktin politik të vendit përmes mjeteve të kritikës, aktivizmit, vetë-organizimit por sidomos formulimit të një kredoje të re për politikën. Një proces edukimi i pandalshëm i masave me termat e diskursit politik bashkëkohor. Në fund të fundit, duke e parë nga syri i një kombi që ka humbur busullën - në kontekstin e një perspektive shpresëdhënëse, një shembull për t’u ndjekur.
E mbase kemi vërtet nevojë për një “Riartikulim” shqiptar të politikës. Në një mjedis ku politika ka ndalur të menduarit për qytetarët, është ndoshta momenti që qytetarët të nisin ta rimendojnë politikën duke “i pezulluar” nga detyra përmes pezullimit nga vëmendja protagonistët e saj aktualë.

(Gazeta "Shqip" - 30/09/2010)