Po tani?

Pas homazhit të djeshëm, pyetja që bëjnë me mendjen e tyre shumë njerëz është: po tani? Ç’do të ndodhë tani që gjendja duket se hyri me të shtyra (nga të huajt) në normalitet dhe kur palët iu larguan pa dëshirë, por gjithsesi dukshëm, konfrontimit fizik? Çfarë duhet të kuptojmë nga mesazhi thuajse përgjërues në anglisht i Edi Ramës drejtuar ndërkombëtarëve fill pas mbarimit të tubimit për të cilin ai ishte paralajmëruar më se një herë që ta anullonte? Po nga ofensiva me figuracion të ndezur luftarak plot me komplote, thika të helmatisura, kobure-stilolaps dhe çadra-kallash të kryeministrit Sali Berisha që siç sugjeronte një mik: të kujton arsenalin e ëndërruar të një adoleshenti të fiksuar pas lojës “Assassins creed”?
Për të arritur të kuptojmë sa më qartë prognozën e asaj që pritet të ndodhë, është ndoshta e dobishme të bëjmë një rikapitullim të asaj që ka ndodhur. Jemi në gjendje ta bëjmë këtë në mënyrë më të plotë dhe të ftohtë tani pasi edhe distanca kohore e edhe numri i elementëve që plotësojnë kuadrin, është më e mjaftueshme dhe komode.
Për 18 muaj me radhë, Partia Socialiste ka ushtruar një presion të formave të ndryshme mbi qeverinë për shkak të pretendimit se në zgjedhjet e fundit u tjetërsuan shumë fletë votimi që sipas saj përmbysën rezultatin. Por kjo është gjithsesi detyra legjitime e opozitës dhe pavarësisht akuzave militare se PS-ja e versionit të Ramës nuk zotëronte pasionin e duhur në të bërit opozitë, ata e kanë kryer njëfarësoj këtë detyrë.
Nga ana e saj, mazhoranca qeverisëse u ka rezervuar ankesave të opozitës një qëndrim tërësisht intrasigjent dhe deri diku sfidues. Përgjatë gjithë kohëzgjatjes së këtij ngërçi, ajo ka angazhuar një retorikë agresive deri edhe ofenduese si dhe ka refuzuar me këmbëngulje çdo nisje hetimi për procesin zgjedhor.
Përveç intrasigjencës kokëfortë të mazhorancës, edhe kritikë të shumtë të pavarur të liderit socialist e kanë konsideruar si fals pretendimin socialist, pasi ata besojnë se Rama po e zhvillon gjithë këtë teatër për të mos zbatuar një pikë të statutit të partisë që e detyron kryetarin humbës të zgjedhjeve që të largohet nga lidershipi. Jo krejt pa të drejtë, ata gjithashtu nuk mendojnë se Rama është i sinqertë kur përgjërohet për vlerën e demokracisë dhe votave po të mbash parasysh mënyrën e dyshimtë sesi vetë zgjedhjet e brendshme u zhvilluan në PS, si dhe për t’i thirrur kujtesës, lehtësisë skandaloze me të cilën vetë Rama bashkëpunoi me Berishën për të ndryshuar Kushtetutën, për të hartuar një Kod zgjedhor të diskutueshëm e për të eleminuar parti të vogla që dikur gjallonin në spektrin politik shqiptar.
Nga ana tjetër, kritikat që u adresohen socialistëve të majtë në opozitë kanë të bëjnë edhe me faktin se ata po shndërrojnë në tragjedi diçka që qëndron shumë poshtë në listën e problemeve reale të qytetarëve ku hitparade kryesohet nga një papunësi epidemike dhe një varfëri skandaloze që ka pllakosur për shumë familje të thjeshta në këtë vend. Sinjalet e preokupimit opozitar për këto çështje kanë qenë të zbehta, të pamjaftueshme dhe jobindëse krahasuar me intensitetin e lartë të dramacitetit që po i rezervojnë luftës së tyre për pushtet.
Nga ana e vet, komuniteti ndërkombëtar, i zënë në kllapën e një krize botërore që s’po ndalet, trazirave në Greqi e më pas nuancave autoritariste që liderë të shumtë botërorë po shfaqin edhe në vende ku kriza e demokracisë s’mund të paramendohej si Italia e Franca (pa përmendur ankthin e përhershëm kinez, rus, bjellorus dhe reaksionet zinxhir që ato shkaktojnë), s’ia kanë pasur ngenë edhe një fronti tjetër të bezdisshëm në Tiranë. Institucionet janë pranuar si përgjithësisht demokratike, situata sociale si përgjithësisht paqësore dhe zhvillimi i kapitalit si përgjithësisht i qëndrueshëm. Në të vërtetë, kazani prej kohësh vlonte por për të krijuar iluzionin se gjithçka ishte nën kontroll kujdesej një fushatë e shfrenuar marketingu e qeverisë që për pak arriti të blejë me valutë të vlefshme në këto kohëra shtrëngice, imazhin e një Shqipërie të ngjashme me ishujt blu Cayman ku të gjithë kërcejnë, bëjnë seks e hanë shijshëm, por për këtë do të flasim pak më tej.
Pavarësisht të gjitha këtyre, presioni i Partisë Socialiste pësoi një kurbë të fortë ngritëse muajt e fundit dhe kulmoi me një valë demaskimi skandalesh të qeverisë – të cilat edhe pse në masë të madhe nuk përfunduan kurrë në prokurori - krijuan gjithsesi një psikozë të përgjithshme qytetare se karburanti legjitimues i kësaj qeverie ishte ezauruar me shpejtësi.
Siç thamë qytetari shqiptar përballej me dy realitete, njëri në televizorin e sponsorizuar nga pushteti ku flitej për një lumturi të gjithanshme, dhe një tjetër në vatrat e tyre familjare ku me zor arrinin të bashkonin fundet. Kësisoj, kur më në fund socialistët vendosën të eksperimentojnë me akumulimin e kësaj energjie të pakënaqurish dhe orientimin e saj si një armë me rreze lazer me përqendrim të lartë, drejt kangjellave të kryeministrisë, ndodhi një eksplozion që e shkundi Shqipërinë, mazhorancën, komunitetin ndërkombëtar dhe opozitën vetë nga themelet. Situata i ngjante skenave nga filmi “Back to the future” ku portreti i Edi Ramës me makinën e tij fantastikoshkencore që shkakton pa pritur e papandehur plasje, tërmete e zhvendosje në kohë, mund të imagjinohet si e ngjashme me fytyrën e tronditur të Doctor Brown.
Në këtë situatë, të gjithë aktorët u duk se dolën jashtë vetes dhe reaguan në një mënyrë që fare pak ka të bëjë me repertorin e përhershëm të sjelljeve të tyre, ose më mirë, shumë maska u hoqën dhe shumë qëndrime deri dje të buta e diplomatike, u shtynë në ekstrem. Policia dhe garda u lëshuan nga nervat dhe shkaktuan të vrarë, të plagosur dhe një valë terrori që i futi dridhmat gjithë Shqipërisë. Kryeministri u hodh në një ofensivë hakmarrëse që flet për puçe dhe komplotistë që flenë në zyrat e opozitës po e po, por edhe të prokurorisë, shërbimit sekret e deri presidencës. Diplomatët e huaj tërësisht të papërgatitur kaluan edhe ata në një valë presioni të cilit siç mund të imagjinohej, iu bind më tepër ai që kishte më tepër se çfarë të humbiste. Si rezultat, mbërritëm në anullimin e antimitingut të qeverisë dhe në transformimin e protestës së opozitës, nga tërësisht të mirëkuptueshme nëse do të ishte e mllefosur, në një ceremoni prekëse familjare për viktimat e trazirave të 21 janarit.
Së fundi, mund të shohim se zjarrit që u ndez më 21 janar iu hodh një sasi e tillë uji importi e cila e fiku jo vetëm atë, por edhe prushin e domosdoshëm të presionit opozitar mbi një qeveri që tashmë duket haptaz se nuk është në gjendje të jetë e sinqertë me askënd përfshi edhe veten.
Topi është tani në fushën e ndërkombëtarëve të cilët pasi e grabitën dhunshëm sovranitetin e Shqipërisë gjatë javës së fundit, në javën në vijim duhet të na provojnë se e bënë këtë për të hequr nga ky sovranitet vetëm sasinë e tepërt të helmit dhe marrëzisë, për të na e rikthyer të qëruar nga helmet por të pa-kastruar nga instikti ynë i nevojshëm kritik. Shpresa e vetme është që ndërkombëtarët nga të cilët tani pritet lëvizja e radhës, të kenë kuptuar një të vërtetë të madhe: në Shqipëri po zhvillohen paralelisht dy kriza. Njëra është kriza teknike e politikës dhe mosmarrëveshjeve të saj për mënyrën e administrimit të zgjedhjeve. Tjetra është kriza e madhe dhe e rëndë e popullit që lëngon nën një situatë tragjike ekonomike e cila nuk mund të fshihet më, nuk mund të kamuflohet më dhe nuk mund të tjetërsohet më. Edhe nëse kriza politike do të gjejë zgjidhjen e saj në një tryezë të sforcuar burrash që aty puthen me pasion e aty shahen me rob shtëpie, kriza e vërtetë e njerëzve, do të gjejë rastin tjetër, më të parin dhe më të afërtin, për të shpërthyer tragjikisht dhe pa përmbajtshëm. Si më 21 janar.
Sokol Shameti
Gazeta “Shqip”, 29 janar 2011

Këmbanë zgjimi

Teksa dje pasdite një i ri i binte pa u ndalur “Këmbanës së Paqes” të varur në sheshin përpara Qendrës Ndërkombëtare të Kulturës, pak metra më tej po zhvillohej një skenë kuptimplotë. Qytetarë të zemëruar po i rezervonin një injorim të posaçëm si të shtënave që vinin nga kordonët e ngjeshur të policisë përpara kryeministrisë, ashtu edhe thirrjeve të dëshpëruara për qetësi nga ana e deputetëve socialistë. Makinave të shumta u ishte vënë flaka dhe pllakat prej guri të sheshit po shkuleshin për të organizuar një tjetër ofensivë drejt hyrjes brenda godinës totalitare të qeverisë.
Tingujt e asaj këmbane mund të shërbejnë si një sinjal për të dhënë mesazhe të rëndësishme në këto ditë tragjike për Shqipërinë. Lidershipi i opozitës më në fund u zgjua dhe e pa se ka dështuar që t’u imponojë qytetarëve kauzën e vet personale. Për këtë arsye ai u dorëzua dhe dje pamë sesi ai iu vu pas si një ndjekës i heshtur kauzës së qytetarëve. Një kauzë, që do të shohim më poshtë, krejt ndryshe nga llafollogjia shterpe e imponuar për muaj me radhë gjatë mpleksjes së pseudo-lëmshit politik, ka gjithë motivet dhe frymëzimet për të qenë radikale, e ashpër dhe dramatike.
Ajo që ndodhi dje pasdite në rrugët e Tiranës nuk mund të kalojë thjesht si një raportim i thatë gazetaresk pa iu nënshtruar një procesi skrupuloz analize nga të gjithë ne. Forcat politike gjithashtu nuk mund të lajnë duart përballë rrëkeve të gjakut të qytetarëve shqiptarë që vaditën qendrën e kryeqytetit, duke hedhur në unison mesazhe të trembura qetësuese e keqardhëse pasi katrahura tashmë është bërë e pakontrollueshme.
Momenti i kësaj përplasjeje të dhunshme mes qytetarëve dhe stabilimentit politik duhet të shërbejë si një moment reflektimi të thellë e të ftohtë. Si arritëm deri këtu? Le të jemi të sinqertë. Skenat e guerriljes urbane të pasuara nga brutaliteti policor që pamë të gjithë ditën e djeshme në bulevardin “Dëshmorët e Kombit” nuk ishin shkarkimi i stresit të ndonjë ngërçi politik siç i kanë rënë legenit këtu e gati dy vjet rresht përfaqësuesit e opozitës në Shqipëri. Ky ishte identikiti i një mërie të thellë. I një mërie që vjen për arsye jetike siç nuk mund të jetë pakënaqësia për atë mosmarrëveshjen e numërimit të votave mes PS-së dhe PD-së dhe dy deputetët që i dalin mangut opozitës. Nuk është këmbimi i një mbreti spathi me një mbret maç arsyeja që mund të shtynte qindra e mijëra qytetarë t’u vërsuleshin me atë akumulim vrulli forcave të rendit e duke marrë më pas edhe përgjigje të ekzagjeruara nga ato që i vendosën një çmim të përgjakshëm manifestimit të djeshëm.
Gjërat duhen quajtur me emrin e tyre të vërtetë. Ata që organizuan këtë protestë e dinë më mirë se kushdo këtë. Protesta e djeshme brenda dhunës në të cilën u pagëzua, ishte nga ato me një karakter gjeneralist kërkesash. Brenda tyre gjetën befas veten shumë njerëz të zemëruar në këtë vend. Më shumë se për njerëz thjesht të zemëruar dhe kaq, këtu bëhet fjalë për prindër të flakur nga puna, për pensionistë të shtyrë në margjinat e mbijetesës si dhe për të rinj të periferive të dëbuar nga shansi për një të ardhme të shkëlqyeshme si ajo që shohin në reklamat e televizorit apo billboard-et e bulevardit. Ndaj politika duhet të mbajë shënime se sa larg janë interesat e saj nga ato të qytetarëve.
Është pikërisht zhvlerësimi apo ashtu siç e quajti vetë kryetari socialist Rama, “defaktorizimi i opozitës” ai që ka çelur këtë faqe kaq frenetike të përballjes mes shoqërisë shqiptare me sistemin që mban në këmbë institucione bashkëvepruese me njëra tjetrën si qeverinë, policinë, opozitën, provokatorët fanatikë apo agjentët civilë.
Secili prej këtyre elementëve në përpjekjen e vet për të qëndruar në sipërfaqe, ka damkën e vet të fajit për atë që ndodhi dje. Njëra palë për instrumentalizimin e pakënaqësisë së njerëzve duke e hedhur mbi zjarrin e papërgjegjshmërisë qeveritare si një jorgan ku fle pleshti i krizës politike. Pala tjetër për benzinën pasionante dhe të shproporcionuar që i hodhi këtij zjarri. Ata që janë viktimat e vërteta që u ndodhën në mes të kësaj loje perverse, ishin vetë njerëzit, me arsyet e tyre të thjeshta e të qarta. Intensiteti i ngjarjeve të djeshme dëshmon më fort se gjithçka një të vërtetë të hidhur. Kriza në këtë vend, nuk është aspak politike. Ajo është dramatikisht sociale.
Shqiptarët e sotëm e kanë të gjatë listën e arsyeve për t’u revoltuar nëse ndodhen përpara një institucioni shtetëror. Nuk është manipulimi i votës ai që e bën një bashkëqytetarin tonë të shtrëngojë grushtat kur ndjehet i nëpërkëmbur apo shpresëhumbur përballë një të sotmeje të zymtë e një të ardhmeje pa perspektivë. Jemi në rreshtin e fundit të të ardhurave për frymë në kontinent, varfëria historike e këtij populli është një realitet gërryes për shumë e shumë familje në ditët ku jetojmë. Është thënë shpesh, por duhet përsëritur, nëse nuk e besoni dilni e shikoni sesi jetohet jashtë perimetrit të unazës së Tiranës. Interesat e korporatave të huaja nuk lejojnë zhvillimin e asnjë aktiviteti prodhimi industrial vendas ndaj të rinjtë shqiptarë i nënshtrohen papunësisë, keqedukimit e disa edhe huliganizmit. Ndërkohë paratë që mblidhen me taksa shkojnë në një përqindje të lartë në xhepat e burokracisë së korruptuar, shërbimet publike janë në një kuotë vdekjeje, lagjet ku jetojnë shumica e shqiptarëve u përngjajnë kolonive të termiteve në mbivendosjen e tyre kriminale pa lënë hapësirë për një jetë normale, si në ekranizimet kinematografike të favelave braziliane.
Nuk mund të themi se fajtore për këtë situatë që ka arritur pikën e tejngopjes, është një qeveri e vetme. Trupat tona qeverisëse prej vitesh vazhdojnë të pashqetësuara të çimentojnë themelet e një sistemi anti-social që mundëson mbërritjen deri në ekstrem të kësaj gjendjeje që është rezultati i ditur nga vendosja në punë e neoliberalizmit ekonomik. Tifoze e këtij sistemi mjerues ishte deri dje edhe vetë “e majta” shqiptare.
Njerëzit ndodhen brenda një flluske në fryrje e sipër të pakënaqësisë sociale. Dje, ajo flluskë plasi. Unë isha dje në rrugët e Tiranës gjatë orëve të përleshjes, fola me pjesëmarrës në protestë dhe askush prej tyre, edhe ata më të irrituarit nuk sillnin si arsye të pranisë së tyre në manifestim pakënaqësinë nga ndonjë anomali konjukturale politike. Përkundrazi, papunësia, varfëria, shtrenjtimi i përgjithshëm i çmimeve dhe padrejtësi të ndryshme sociale që ndikonin direkt në cilësinë e jetës së qytetarëve ishin ato që i bënin shumë prej tyre të godisnin dhunshëm me gurë ndaj trupave të institucioneve represive të shtetit.
Më pas turma degradoi ashtu si edhe përgjigja e policisë e cila veproi edhe ajo si një turmë me kërbaç në dorë. Psikologjia e turmës pa kontroll është dhuna dhe dje e pamë me sytë tanë vërtetimin fatkeq të kësaj që ndodhi. Opozita shërbeu thjesht si një ndërmjetësuese logjistike e kësaj drame pa skenar. Ajo nuk mund të ngrohë tanimë duart në zjarrin që ndezi vetë. Lypset që më në fund njerëzve t’u thuhet e vërteta ashtu siç ata duan ta dëgjojnë. Jo këmbimi i një qeverie të korruptuar për shkak të sistemit - me një tjetër qeveri që do të përfundojë po e zhytur në korrupsion për shkak të mbrapshtisë endemike që ia mundëson asaj këtë. Ajo që duhet është një korrektim i fortë dhe rrënjësor i mënyrës sesi kemi ndërtuar jetën në këtë vend. Taksa të rënda për ata që inkurajojnë tregtimin e produkteve të huaja duke frenuar kësisoj prodhimin tek ne duke na çuar pastaj në dramat sociale me të cilat ajo shoqërohet. Inkurajim me subvencione të posaçme ndaj atyre që punësojnë shqiptarët dhe që ndihmojnë në çrrënjosjen e sëmundjes më të rëndë, krimit më të egër, vuajtjes më tragjike që kanë sot njerëzit e këtij vendi: varfërisë. Drejtësi sociale, punë për të gjithë. Më shumë se hartime me emra të përveçëm dhe metafora mediatike, njerëzit presin të dëgjojnë pikërisht këtë nga ata që predikojnë ndryshimin. Dhe ndoshta atëherë do të kujtojmë se e premtja e përgjakshme e këtij janari, do të jetë vetëm një datë për t’u kujtuar me nderim.

Sokol Shameti
Gazeta “Shqip” 22 janar 2011

Dy me zero

Gazetarët në Shqipëri i dhanë dje një mësim të mirë opozitës duke i treguar të paktën për herë të dytë që nga koha e njërit që hiqte mbërthecka, sesi veprohet kur ke përballë një qeveri të dyshimtë. Pa shumë llafe, vetëm me fakte. Pa përbetime, shkulme histerike në podium dhe viktimizëm grevash me serume e sirena, punëtorë kurajozë të medias shqiptare e vunë në pozitë të vështirë numrin dy të qeverisë vendase dhe e detyruan atë që në përpjekje për të dëshmuar pafajësinë përballë akuzave për korrupsion të dorëzojë imunitet deputeti, portofol zëvendëskryeministri e çelësa ministrie bashkë.
Qytetarët asistuan me sytë e tyre në një prej momenteve të rralla të funksionimit perfekt të ushtrimit të moralit qytetar. Nuk ishte opozita në mefshtësinë e saj kronike, por media që si katalizatore e gjithë kësaj pakënaqësie, luajti rolin vendimtar. Presioni i opinionit publik i filtruar në radhë të parë në formë ndjesie të përgjithshme e më pas si qindra e qindra mesazhe, komente, opinione dhe lënde përshtypjesh të qëmtuar ndershmërisht në terren e të ofruar bujarisht në ekran e faqe gazetash, e bëri të vetën. Një funksionar la detyrën prej kësaj. Euforistë profesionistë nga disa zyra ku po brohoritet për aleanca politikë-media bëjnë mirë të mbajnë parasysh se nëse paskëtaj edhe vetë qeverisë do t’i merren këmbët e do të ligështohet, tamam tamam kjo s’është një çështje që i takon radarit të misionit mediatik.
Por ama, qysh dje Shqipëria është zgjuar më e mirë dhe më e drejtë. Një gur më shumë u vu në murin me të cilin pesha e opinionit publik rëndon mbi të zgjedhurit. Një pikë djersë më shumë duhet të derdhin zyrtarë të zhytur në korrupsion për ta kapërcyer këtë barrikadë. Do të duhet shumë derisa ky mur të lartohet e të bëhet i pakapërcyeshëm, por dorëheqja e djeshme mund të arkëtohet tashmë lirisht si fitore e të gjithë qytetarëve pa dallim politik.
E gjithë kjo kryevepër qytetarizmi u krye përmes një serie veprimesh konkrete, të qeta, të ftohta dhe të pakundërshtueshme. Me një durim milingone, pas një pune të përditshme e këmbëngulëse, rezultati - dorëheqja e djeshme e zëvendëskryeministrit Meta - meriton të festohet nga qindra gazetarë shqiptarë (nga ata të emisionit Fiks Fare në Top Channel në radhë të parë) si një trofe suksesi. Nga opozitarët e modelit të Gërdecit që edhe kur shohin ujkun kërkojnë hutueshëm gjurmë në dëborë e më pas u jepen meditimeve e qarjeve patetike, kjo mund të shënohet në kalendar si një datë më afër fundit të tyre. Një moment i mirë për t’i thënë vetvetes në pasqyrë të vërtetën: që ashtu siç korruptohet e zhvatet buxheti publik, ashtu korruptohet e zhvatet edhe kapitali politik. Se ata janë zhytur kahmot personalisht në këtë pusetë korrupsioni dhe se ashtu siç ndodh me të akuzuarit për korrupsion financiar që lënë detyrat qeveritare, e njëjta gjë pritet nga të gjithë edhe prej tyre: zbythje me turp nga detyrat opozitare.
Dështim pas dështimi, fjalëve të të gjithë ne kritikëve të hershëm, po u jepet të drejtë sot nga përherë e më shumë zëra që kërkojnë një kapitull të ri në opozitimin shqiptar. Tashmë u bë e lodhshme dhe e pandershme që media të bëjë punën e opozitës duke hedhur knock-out qeverinë sa herë ajo kalon vijën e kuqe të interesit qytetar, dhe që opozita të bëjë punën e medias duke u marrë me pasojat, duke komentuar nga podiumet e studiot televizive si dhe duke e zëvendësuar rolin e ideatorit që mendon brenda një organizate politike me atë të folësit të lajmeve që del para prozhektorëve të dekorit dhe interpreton me ndjenjë një tekst të redaktuar.
Tashmë u bë edhe e qartë kristal si video-përgjim, se opozita e sotme ka rënë në kuotat më të ulëta të besimit të njerëzve të cilëve tashmë s’u ngacmohet asnjë tel pakënaqësie me ato ç’ka dëgjojnë nga Rama. Ia kemi arritur ditës që nëse një politikan do të lëshojë nga goja akuza të rënda për korrupsion e do të valëvisë fletë dosjesh nga një podium partiak, ka pak të ngjarë ta marrin seriozisht. Nëse këtë e bën një media, shikoni pak se çfarë ndodh. Për degjenerimin deri në këtë farë feje të integritetit të një partie politike – sidomos kur asaj i duhet të bëjë edhe opozitë – dikush duhet të mbajë përgjegjësi e të paguajë. Fatkeqësisht një proces i tillë imunizues brenda organizatave të sëmura politike mungon me gjithsej dhe siç mund të konstatohet nga këto radhë, është po media ajo që e ha meraku për antibiotikët.
Rruga megjithatë është e gjatë dhe mjerisht kjo është vetëm njëra gjysmë e historisë. Media shqiptare që siç thamë më sipër ka një rol lideri si një armë e qytetarëve të këtij vendi për të dalë me këmbët e tyre nga errësira, obskurantizmi, manipulueshmëria dhe përdorja, ka ende rastin të kryejë shërbime të dobishme për qytetarët e vet. Dy ministra të një qeverie u larguan si rezultat i denoncimeve të saj. Është e nevojshme që arma në një moment të ndjejë se është vërtet e vendosur në duart e njerëzve.
Pas largimit të Ilir Metës, a ka një proces reflektimi që duhet bërë për ta parë historinë me një sy të pavarur nga interesat politikë? A është e mjaftueshme që vetëm një zyrtar i akuzuar nga ish-vartësi i vet i shkarkuar të zhvishet nga funksionet e të dërgohet për hetim? A janë të gjithë të barabartë para ligjit? A dënohet heshtja dhe mosveprimi para korrupsionit njëlloj si veprimi para tij dhe a mund të rehabilitohet një “pentito” që dikur e hidhte vallen sipas ritmit të padronëve që sot denoncon, vetëm sepse për momentin ofron show?
Këto janë pyetje që mendjet e ftohta të opinionit publik dhe medias është mirë t’ia bëjnë vetes. Përballë qëndrojnë sfida për t’u fituar në të ardhmen. Sa për momentin, rezultati ende qëndron i gozhduar në dy me zero.

Sokol Shameti
Gazeta “Shqip”, 15 janar 2011