Ideas are also weapons...

random selection of articles by Sokol Shameti

Sokol Shameti is just another guy. He's been around bothering with his writings since 1996. He spends most of the time
thinking, writing and aging. If you have nothing better to do, you can dig for other articles by him in the archives of few Albanian and foreign papers, such as "Gazeta Shqiptare" daily newspaper (1996-1998), "Courier International" weekly magazine (1999-2000), "Klan" weekly magazine (1998-2007), "Korrieri" daily newspaper (2007-2009) and "Shqip" daily newspaper (since 2009).

Friday, March 4, 2011

35 ditë


“Pozicioni ynë për zgjedhjet e 8 majit është edhe më i qartë seç ishte përpara vrasjeve barbare të 21 janarit, përpara nxjerrjes së policisë së shtetit nga kuadri ligjor dhe kushtetues i Shqipërisë, përpara sulmeve barbare dhe tipikisht fashiste ndaj Prokurores së Përgjithshme dhe përpara agresionit të patolerueshëm ndaj Presidentit të Republikës. Të gjitha këto janë arsye më shumë për të thënë se në këto kushte nuk mund të bëhen më zgjedhje në Shqipëri”. – Edi Rama, Gazeta “Shqip”, 29 janar 2011.

“Opozita kurrë s'ka thënë se do të bojkotojë zgjedhjet. Ky ishte një mit urban i krijuar nga koalicioni i diz-Integrimit që ende flet në mënyrë dëshirore. Të na falin kusarët që ua prishëm ëndrrën, por plani është që të garojmë e fitojmë zgjedhjet e ardhshme lokale në emër të një publiku, që po sfilitet nga skamja e gjuha e urrejtjes”. - Erion Veliaj, Gazeta “Shqip”, 3 mars 2011.

Vetëm 35 ditë më parë, të pajtohej me idenë se në Shqipëri mund të zhvilloheshin zgjedhje lokale ishte e papërfytyrueshme për opozitën e këtushme. Madje jo vetëm zgjedhje lokale, por siç thoshte edhe vetë Rama në atë kohë, nuk mund të bëheshin “MË” zgjedhje fare.
Pas 35 ditësh, Edi Rama që ka folur me këtë gjuhë dëshirore kundër zgjedhjeve supozohet nga vetë portmanteaux-të e tij të jetë një “krijues mitesh” e “kusar”.

Por le të mos bëhemi cinikë të pashpirt e të mos dalim nga konteksti i kohës kur e majta e vetëquajtur fliste kundër zhvillimit të zgjedhjeve. Skualifikimi nga ana e opozitës, i zgjedhjeve si një mundësi për 8 majin, ndodhte në një kohë kur vërtet mund të ishim të shqetësuar për demokracinë në këtë vend. Të mos harrojmë, bëhet fjalë për një epokë të errët e të largët arkeologjike: këtu e plot 35 ditë më parë.

Në qytetërimin antik shqiptar të para 35 ditëve, të vrarët e 21 janarit quheshin akoma të vrarë. Para 35 ditëve, policia e shtetit përdorej nga qeveria duke u nxjerrë jashtë misionit të saj. Para 35 ditëve prokurorja e përgjithshme quhej “lavire”, siç fashistët e filmave të Kinostudios shanin dëshmoren Margarita Tutulani vaktit. Para 35 ditëve, Presidenti i Republikës ishte edhe ai nën një agresion të patolerueshëm që s’krahasohet fare me agresionet normale dhe të tolerueshme ku ai duhet të ndodhet zakonisht.

Tani jemi 35 ditë më vonë. Të gjitha këto paradokse që e pamundësonin zhvillimin e zgjedhjeve shihen tani si një përmbledhje mitologjike e së kaluarës. Ato i bie të jenë riparuar (përfshi këtu ringjalljen e të vdekurve dhe shpëlarjen e nderit të kryeprokurores). Shkurt, duhet të kemi mbërritur pa u ndier në limanin e qetë të demokracisë. A nuk u bënë befas të mundshme edhe zgjedhjet në këtë vend? Kësodore është natyrale që opozita jo vetëm të marrë pjesë në to, por t’u grahë edhe kuajve e të shpejtojë për të caktuar slloganet, koordinatorët, kompanitë e sondazheve dhe kandidatët e vet kryesorë. Mbi të gjitha, kryekandidatin për Tiranën. Ky është procesi më normal në një vend tërësisht normal ku demokracia funksionon. Dhe për të përligjur këtë situatë, të gjitha këto, po ndodhin vërtet.

Por, ironinë mënjanë, le të ndalim një sekondë. A nuk është e gjithë kjo panoramë një tallje e madhe, e shëmtuar dhe e pafytyrë ndaj publikut? Nëse pozita e sotme akuzohet për mungesë sinqeriteti, ndershmërie dhe praktika totalitariste, paskemi mbërritur në ditën kur të gjitha këto mëkate u anulluan e u falën papritur? Epitetet e sofistikuar janë të shumtë, por në thelb kjo mbetet një tradhti dhe tradhtia ndoshta s’vret drejtpërdrejt por lejon të të vrasin. Në këtë fillim marsi të vitit 2011, shumë shqiptarë që kërkojnë drejtësi dhe një atdhe më të mirë, kanë të drejtë të ndjehen të tradhtuar për herë të dytë që nga 15 marsi i Gërdecit.

Si mund të akuzosh kundërshtarët e tu se gënjejnë 24 orë në 24 e të propozosh vetveten si zëvendësues të tyre, kur oferta jote është edhe ajo asgjë tjetër, veçse e themeluar në gënjeshtër? Si mund të presim një alternativë më të mirë në pushtet nga dikush që mashtron sy për sy edhe sot kur është në opozitë?

E vërtetë, pushtetari që mëkaton gjatë administrimit të pushtetit dhe gënjen për të mbrojtur fajin e vet, është një e keqe e madhe dhe një nga shkaqet kryesore pse sot kemi këto lloj qeverish që kemi, të cilat e humbasin legjitimitetin sapo e fitojnë atë. Por ama, obsesionimi me pagabueshmërinë e vetes dhe frika e tmerrshme përballë një procesi normal siç është të pranuarit e një gabimi, s’duken të jenë aspak një zeje e huaj edhe për të kundërtit e tyre në Shqipëri. Në këtë rast, rreziku është më i madh. Një e keqe kërkon të zëvendësojë të keqen ekzistuese e cila të paktën nuk e çan më kokën as të kamuflohet dhe manifestohet haptaz si e tillë.

Kjo mungesë shqetësuese konsistence është një sëmundje tashmë e gangrenizuar brenda opozitës shqiptare të viteve të fundit. Nuk e pranojnë shpesh troç, por tashmë në Shqipëri janë të shumtë ata që e mendojnë se Edi Rama dhe PS-ja sipas ungjillit të tij, është një ndërmarrje e keq-menaxhuar, e cila nuk është në gjendje të kontrollojë veprimet jo e jo, por as deklaratat e mbase as mendimet e veta.

Që kjo qeveri e ka sosur ujin e gamiljes së vet, kjo është tashmë një aksiomë e njohur gjerësisht. Pas dy mandatesh në pushtet, aferat s’mund të fshihen më, korrupsioni i maskuar pas kredos konservatore “privatizim dhe liri tregu” është bërë vrasës dhe realiteti virtual ku jeton shumica e lidershipit qeverisës dhe njerëzve-satelitë rreth saj është shkëputur vite dritë larg realitetit real ku ngrysin jetët qytetarët e thjeshtë.

Por nga ana tjetër, që opozita e sotme nuk ka as takatin, as vendosmërinë, as argumentet e as kurajon për t’u shpërfaqur si një alternativë më e mirë - kjo s’ka më nevojë për eksperimente të tjera për t’u verifikuar. Mjaftojnë dy palë zgjedhje rresht të humbura, administrimi i përsëritur fëminor i prapësive të qeverisjes dhe asgjësimi i demokracisë së brendshme në parti duke e shndërruar atë nga versioni “trup pa kokë”, siç ishte në kohën e ish-liderit çakërrqejf të epokës para-Rama, në një “kokë pa trup”, si kjo që shohim sot.
Realisht, një kokë, perimetrit të së cilës do i shkonte fiks përshtatja pezhorative e sloganit të një kompanie detergjentësh: “Ne nuk jemi më të dobëtit. Por më të dobët s’kemi parë”.

E meqë përmendëm më parë romuzet italo-fashiste ndaj ilegalëve komunistë të kinemasë bardh’e zi, është rasti mbase për të paraqitur para publikut edhe anën tjetër të medaljes në një realitet që siç dihet, si tani as atëherë, s’vinte kurrë njëdimensional. Mbase edhe një perifrazim më i sagllamtë me autorësi pop-antifashiste të viteve 1940 ndaj asaj që percepton sot në vitet 2010 qytetari substancialisht i majtë kur sheh në ç’duar rrotullohet timoni i institucionit që thotë se e përfaqëson atë politikisht:

“Galeazzo Ciano
un grande aviatore,
finita la benzina
pisciato sul motore”.

Sokol Shameti, Gazeta “Shqip”, 4 mars 2011