Ideas are also weapons...

random selection of articles by Sokol Shameti

Sokol Shameti is just another guy. He's been around bothering with his writings since 1996. He spends most of the time
thinking, writing and aging. If you have nothing better to do, you can dig for other articles by him in the archives of few Albanian and foreign papers, such as "Gazeta Shqiptare" daily newspaper (1996-1998), "Courier International" weekly magazine (1999-2000), "Klan" weekly magazine (1998-2007), "Korrieri" daily newspaper (2007-2009) and "Shqip" daily newspaper (since 2009).

Monday, February 23, 2009

Çështje këpucësh

Sikur Shqipëria të ishte një vend ku për çdo prapësi liderët tanë të hanin nga një këpucë kokës, atëherë 3 milionë e ca banorët e këtij vendi do të ishin sot një popull që ecën zbathur. Por ja që Shqipëria nuk është një vend ku të zënë me këpucë as atëherë kur vret njerëz, kur i lë ata pa shkollë, pa punë ose kur u shet cave nga Milano a Beogradi deri edhe oksigjenin që u takon fëmijëve të tu për hise.

Këtu në vend që të vënë përpara me këpucë si Bushin në Irak, të durojnë 4 vjet rresht të shesësh dëngla e të këpusësh mufka. Pse të mos kesh qejf të ngulesh në kolltukun e pushtetit në Shqipëri, të hedhësh rrënjë aty e të mos shkulesh prej andej, jo sikur të të votojnë kundër në zgjedhje të lira e të ndershme, por edhe sikur bomba atomike të bjerë? Sikur Shqipëria të ishte një vend ku për çdo Aleksandros Grigoropulos që bie viktimë e antiqytetarisë shtetërore të kishim nga një reagim qytetar, atëherë sheshi “Skënderbej do ta kishte popullsinë rezidente më të dendur edhe se Manhatani. Por shqiptarët e racës së sotme, janë shndërruar në ca njerëz që rrinë përpara televizorit duke soditur dokumentarët me ngjyra të këqia nga vitet ’90, ku po këta shqiptarë por të veshur si kinezë dhe të krehur me favorite teksane, mbushnin sheshet me dallgëzime aq masive sa të bëjnë edhe sot të të përshkojnë të dridhura. Po. Mjerisht është e vërtetë. Shqiptari i sotëm, është më në fund një individualist kronik. Një njeri që po ta lësh në dëshirën e tij, nuk e shikon më veten të asociuar kurrkund. Një krijesë që duket tërësisht e dorëzuar përballë nevojave të veta strikte personale, aspak e gatshme të sakrifikojë diçka qoftë edhe të vogël e të parëndësishme në emër të një qëllimi të madh e të përbashkët. Ca njerëz që kanë frikë nga vetja, nga e kaluara dhe që në emër të kësaj frike deri edhe gjuhën e tyre e kanë transformuar, deri edhe fjalorin e kanë censuruar duke i eliminuar fare prej andej terma si solidariteti, vullnetarizmi apo interesi shoqëror e duke bërë që nga frika se mos i quajnë komunistë, të shndërrohen në anti-qytetarë. Shqiptari është një njeri që mbahet nën një shantazh të përditshëm verbal, për ta bërë të mendojë se s’ka fare të bëjë me epokën e zezë 1944-1992. Dhe ndonëse të gjithë janë të ndërgjegjshëm se ajo ishte një kohë në të cilën të gjithë ishin nga pak bashkëpunëtorë dhe viktima njëherësh, shqiptarët përsëri kanë frikë ta pranojnë këtë, duke vetë injektuar përditë drogën me iluzionin turpërues dhe çburrërues se një njeri i vetëm bashkë me një grusht maskarenjsh rreth tij, arritën t’i vënë ata në rresht si delet dhe t’i përdhunojnë për 50 vjet. Askush nuk flet për këtë dhe të gjithë përdorin një gjuhë të kripur në klishé, që ngjan aq shumë me parrullat dogmatike të po asaj epoke të zezë, tullat e së cilës shqiptarët i ngritën së bashku, disa nga frika e shumica nga padituria. Sepse moskokëçarja e përgjithshme në këtë vend, lidhet më shumë se me dorëzimin e njerëzve përballë realitetit të pandryshueshëm, me mungesën e tmerrshme të informacionit për atë që ndodh jashtë kufijve tanë, qoftë edhe fare pranë nesh. Kjo ndodhte gjatë komunizmit. Për këtë kujdesen posaçërisht që të ndodhë edhe tani, ndonëse me metoda më të kamufluara, se helbete, jemi vend demokratik. Shqiptarëve u thonë se jemi prapë një vend i lumtur, se “Shqipëria po ndryshon”, se rritja jonë ekonomike është me dy shifra. Por ama nuk u thonë se mesatarisht në Shqipëri një banor i ka të ardhurat vjetore rreth 5.800 dollarë (që do të thotë rreth 48.000 lekë të reja në muaj), ndërsa deri edhe Maqedonia i ka 8.400 USD, e Serbia 10.400 USD. Çfarë kanë më shumë se Shqipëria këto vende pa dalje në det, të zhuritura nga luftërat, konfliktet etnike dhe fetare, të kontestuara ndërkombëtarisht dhe me dilema të brendshme ekzistenciale? Përgjigjja është e thjeshtë. Ato kanë qeverisjen që meritojnë qytetarët e atjeshëm. Si minimum këto vende kanë një qytetari të tillë që u kall datën qeverisjeve të tyre. Kjo frikë i frenon ato deri në atë pikë sa ato të mos i shkelin interesat e vendit me të dyja këpucët. Në të kundërt në mos 1 milion njerëz do i kenë në shesh me daulle e bomba molotov, së paku, nga një këpucë kokës do e kenë të garantuar. Sepse demokratike janë ato vende ku këpucët s’përdoren vetëm për shëtitje.

Gazeta "Korrieri", 18 dhjetor, 2008

No comments:

Post a Comment