Kronikë e një akti heroik

Çfarë ndodhi realisht në takimin mes kryeministrit Rama dhe patriarkut serb Irinej? Të dhënat janë kontradiktore. Publikisht, thuhet se s’ka ndodhur asgjë.

Por "Burimet pranë kryeministrisë" informojnë, se privatisht Rama ka përplasur grushtin mbi tavolinë sapo Irineji ishte ulur për të pirë si njeri një kafe kortezie.

Ishte ai grusht i çeliktë që dikur kishte dërrmuar sa e sa armiq. Ai grusht heroik që bënte të dridheshin këllqet e Ben Blushit, tani teksa binte mbi tavolinën e madhe prej druri të qeverisë, tundi si të ishin taketuke kapelet e priftërinjve që ishin vendosur mbi të.

Befas bota ngriu për peshkopin serb. E kuptoi që s’i kishte punët mirë. “Mos”, tha me vete Irineu, “s’duhej ta kisha dhënë atë intervistën për Top Çenëllin”. Retë e zeza që po grumbulloheshin mbi ballin e kryeministrit premtonin veçse stuhi.

Rama i nguli atij një vështrim prej ujku dhe i ulëriti në fytyrë: More legen mosmirënjohës!
Peshkopit iu kujtua me dhimbje fëmijëria, lulet e kumbullave që tani po çelnin në Serbi dhe mendoi se nuk donte të vdiste kaq i ri. Një curril i akullt djerse i përshkoi zverkun, shtyllën kurrizore dhe përfundoi duke rrëshqitur plot mornica deri aty ku mirësjellja e këtij rrëfimi s’guxon të hedhë dot dritë.

Rama u ngrit në këmbë. Hija e tij ra frikshëm mbi priftin. Irineji ngriti duart por nuk pati kohë as të thotë “mos se jam njeri i shenjtë”. Kryeministri u dha syve një pamje sa ngulmuese aq dhe ëndërrimtare njëkohësisht, dhe i kapi palo-priftit hundën me dy gishtat e dorës së djathtë në formë pince (njëlloj si skena kur Bert Ndrenika tërheq për hunde Kanan Tafilin fallco tek filmi "Shtigje lufte").

Të pranishmit zunë fytyrën me duar. Nja dy priftërinj më të rinj që i kishin marrë për të përkthyer, filluan të luteshin me sytë nga tavani. Duke i folur me zë të ulët por fshikullues, Rama po e sillte vërdallë për hunde nëpër sallën e Hartave faqeziun që guxoi t'i shante Kosovën.

Këtu, një perde mirëkuptuese dhe e sikletshme regjisoriale bie mbi skenën, njëlloj si në filmat e Tarantinos, ku pamja zhduket, por efektet zanore mbeten. Nën këto efekte, që nuk e dimë se çfarë përshkruajnë, ne arrijmë të dëgjojmë një përzierje zhurmash, spostime mobiljesh, përplasje ritmike, të qara të Irinejit dhe lutje për mëshirë. Në një moment dëgjohet edhe Janullatos që ndërhyn për të nxjerrë mikun e tij nga kthetrat e kryeministrit por ky i fundit i përgjigjet me nofulla të shtrënguara duke i thënë: më lër ta mbys qenin!

Pas disa minutash të stërgjata vuajtjesh, dritat ndizen sërish mbi këtë skenë. Pamja që na hapet përpara syve është e vajtueshme. Salla e hartave është kthyer përmbys. Kryeministri po largohet duke fshirë duart përbuzshëm me peshqir dhe duke përplasur derën, por nuk mbaron këtu. Në dalje e sipër ai i bën shenjë me kokë Eldri Gugës – i njohur me nofkën “The Animal” - që ta vazhdojë ai procedurën e torturës.

Menjeherë jepet urdhëri që Irineu dhe Janullatosi të rrahin me radhë njëri-tjetrin me shpulla dhe zhurma kërcitëse e këtyre shpullave dëgjohet deri jashtë derës së mbyllur të kryeministrisë.
Pas disa minutash, nga dera e jashtme dëgjohet një rrëmujë e pakuptueshme. Dikush po mbërrin.
Dera hapet dhe dëgjohet tingulli i llahtarshëm i një grushti që deformon me slow motion nofullën e Irinejit. Xhamat e kryeministrisë u drodhën kërcënueshëm. Zogjtë në pemët afër kryeministrisë u ngritën në fluturim të trembur. Ishte grushti i lavdishëm i Ed Shalësit që ka paraprirë me disa sekonda avancë mbërritjen e vetë të zotit.

Ky i fundit zgjat pak kokën tek dera dhe i flet Eldri Gugës që deri në ato çaste po mbikëqyrte në mënyrë të ftohtë dhe të përpiktë me duar të kryqëzuara, dënimin me vetërrahje të dy priftërinjve.
“E morëm vesh për ktë pisin. Jam me çunat. Kemi marrë shkopa bejzbolli. Erdhi dhe Blend Klosi, por meqë s’kishim shkop bejzbolli për të, i dhamë Braçen”.

Guga qesh me ligësi dhe përgjigjet pa ua ndarë sytë viktimave: më vonë Shalso, kemi kohë.
Priftërinjtë vazhdojnë me ritmin e shpullave të njëri tjetrit. Rrahja vazhdon edhe në këto çaste që po flasim. Ed Shalsi po mërzitet në paradhomë. Braçen e ka zënë gjumi në krahët e Klosit.
Çdo shpullë është një marrje e vogël haku për secilën padrejtësi historike që serbët dhe grekët i kanë bërë popullit shqiptar në shekuj.

Sigurisht, pas kësaj, populli po merr frymë i lehtësuar. Të gjithë mendojnë: Ka burra Shqipëria, ka!