Opozita e qeverisë së djathtë në Shqipëri, po jeton ndoshta një nga periudhat e saj më të errëta qysh se humbi pushtetin më 2005. Shfaqjet në televizor me atë tryezën e komentatorëve të papunë politikë të cilën ata e quajnë madje “tryeza e opozitës së bashkuar”, thuajse s’po i lënë më gjë mangut Portokallisë.
Retorika luftarake e dragonjve të mendimit progresiv të majtë si Ngjela me Milon, apo Veliaj me Ndokën që janë gati t’u vënë gjoksin protestave të papara e të padëgjuara ndonjëherë në historinë e Shqipërisë, ka arsyet dhe frymëzimet e veta. Arsye dhe frymëzime që përshkruajnë fatkeqësisht një histori dështimi për gjithë çka përfaqëson institucioni i opozitës sot në këtë vend.
Teksa në prapaskenë vazhdon pazari “më jep mua kutitë bosh, ti mbaj fletët e votimit”, në vitrinë grupi i çunave truphedhur të “tryezës” së majtë është gati të përqafojë edhe kauza pronarësh që vërvisin bomba molotov mbi policët dhe të bëjë të vetat edhe luftëra të privates mbi publiken, të cilat çdo e majtë në botë do t’i neveriste.
Në një kontekst më të gjerë, e majta shqiptare vijon të bëjë opozitë në po atë mënyrë siç ka opozituar e djathta kur ora me rërë ishte e përmbysur. Nuk ka presion dhe kërkesa konkrete ndaj qeverisë për të qeverisur sipas një axhende në favor të qytetarit të mesëm dhe të varfër. Ka vetëm denoncime ndaj teprimeve individuale që nuk po e lënë këtë sistem shtypës të të varfërve të funksionojë në perfeksionin e vet. Nuk ka rezistencë ndaj ndërtimit të perandorisë së koorporatave që mund ta blejnë politikën për të zhvatur pastaj kollaj qytetarin. Ka vetëm rezistencë ndaj praktikave që s’i mundësojnë një pjese të politikës të përfitojë nga festa me shpërndarje karamelesh e koorporatave.
Dhe fatkeqësisht kjo nuk është ndonjë dukuri e re dhe e papritur. Po t’i hedhim një sy mënyrës sesi është administruar opozita në këto pesë vjet, nuk mund të themi se kjo ka qenë ndonjë fije më mirë nga mënyra sesi jemi qeverisur. Ajo që ka ndodhur në këtë vit e gjysmë të fundit pas rikonfirmimit të humbjes së të majtës është thjesht përkeqësimi i gjërave siç ndodh me një sëmundje kur pacientit ia bëjnë injeksionet tjetër për tjetër.
Rama hyri në garën e tij elektorale duke u besuar qorrazi sugjerimeve që e çuan drejt mesazhesh të gabuara. Në një Shqipëri me kontekst tërësisht të ndryshëm dhe specifik, ai humbi kohë duke përkthyer në mënyrë simultane mesazhet që Obama kishte përdorur për një fushatë tjetër, në një vend tjetër, me probleme dhe kontekste krejt të tjera (të cilat gjithashtu koha po i provon të gabuara edhe në origjinal).
Sikundër amerikani Obama, edhe shqiptari Rama u miklua t’u thotë zgjedhësve se problemi më i madh i vendit nuk ishte udhëheqja e papërgjegjshme e disa njerëzve, por përçarja politike që i bënte të papërgjegjshme vendimet e njerëzve të përgjegjshëm. Ai po vinte ta eleminonte këtë anomali luksi, këtë ndarje, sepse “ka vetëm një Shqipëri”, e cila në thelb është e mirë.
Viti i fundit duhej t’i kishte mësuar Ramës – përveç leksionit se është fëminore t’ia besosh garën më të rëndësishme të jetës, habitjes nga interneti të disa fëmijëve – edhe diçka tjetër: nuk ka vetëm një Shqipëri. Ose më saktë, një Shqipëri gjithmonë njëlloj.
Po. Ekziston Shqipëria e njerëzve që duan ta fitojnë jetën me ndershmëri dhe punë. Por kjo ndodh kryesisht në teori. Paralelisht me të ekziston edhe Shqipëria që e degjeneron përmbajtjen e saj, që i dorëzohet lehtë shantazhit nën kërcënimin e papunësisë, urisë, borxhit apo burgut sepse ky është sistemi që kemi ndërtuar dhe që po mbajmë në këmbë. Të njëjtët shqiptarë që kur bisedojnë në kafe me njëri tjetrin janë të gjithë parimorë dhe aspirues të një perifrazimi më të denjë për veten, shtrëngohen që t’i jepen menjëherë kompromisit sapo vendosen në realitetin dramatik ku jetojnë shumica e banorëve të këtij vendi.
Konteksti çnjerëzor ku ata shtyjnë jetët - për ndërtimin e të cilit Rama dhe partia e tij janë bashkëfajtorë - është mekanizmi ku thërrmohet çdo sens integriteti shoqëror, principi moral dhe dinjiteti. Kjo është Shqipëria e keq-edukuar, me sistem arsimor të gërryer në vite së cilës mund t’ia hedhësh kollaj po ishe në pushtet. Që mund ta manipulosh mediatikisht, ta ekzaltosh me ca drita e llampushka, apo ta dëshpërosh e frikësosh me një të bërtitur në Parlament.
Para këtij sistemi nuk ka të pasur e të varfër, pronarë të mëdhenj apo punëtorë krahu, intelektualë apo karagjozë. Që të gjithë në mënyrën e tyre janë subjekte të formave të ndryshme të të njëjtit terror ndaj humanizmit. Të gjithë brenda këtij kopshti zoologjik që kanë krijuar brenda kufijve të këtij vendi, janë të detyruar që në mënyrën e vet t’i kthehen instiktit vetëmbrojtës që e shndërron njeriun në predator.
Rama dështoi ta kuptojë këtë dje dhe këtu origjinon edhe rrënja e nervozizmit të tij politik sot.
Ja pse nuk ka pamje më dekurajuese në televizion sesa ajo që shitet si “tryeza e opozitës”. Pse ajo që trumbetohet sikur është diçka midis besëlidhjes së Lezhës së Skënderbeut dhe Konferencës së Mukjes së Abaz Kupit, është në fakt një “tea party” ku gatiten vetëm parrulla dhe shprehje frazeologjike sa për t’ua thënë pas pak kamerave.
Vetëm show dhe përpjekje për t’u demonstruar të fortë kur në të vërtetë dekadenca është në festë; kjo “tryezë” asnjëherë nuk ka prodhuar ndonjë ide, ndonjë mendim a ndonjë metodë për ta konvertuar në strategji politike atë që përbën pakënaqësinë e njerëzve – gjë që fundja është edhe puna që bëjnë politikanët. Në të kundërt, rezultat i saj janë vetëm batuta të shkëputura, retorikë nervoze kërcënimi dhe një linguazh ku sforcimi për ta ngjyrosur me terminologji heroike është fare i lexueshëm dhe qesharak.
Fishekët janë ezauruar, idetë kanë shterur, s’impresionon më askënd as gojëtaria me bomba e Ngjelës sikurse është zbërdhylur e veleritur edhe jeleku me romba i Veliajt. Tashmë është përditë e më e kotë të fshehësh një të vërtetë të madhe. Në PS ka ardhur koha për një ndryshim të madh. Një ndryshim për të lejuar pak ajër të freskët të qarkullojë brenda dyerve të mbyllura hermetikisht për çdo mendim të cilit i tremben ndaj e demonizojnë farisenjtë e Ramës. Ky i fundit është tani përpara një zgjedhjeje të vështirë: të ndryshojë veten, ose të ketë kurajon t’ia dorëzojë ndryshimin dikujt tjetër dhe ta mbështesë atë, si një shërbim ndaj së majtës që thotë se përfaqëson.
Këto janë kohët e fundit kur mund të ndodhë ky proces vetëpastrues. Këtë e ndjejnë edhe çakej të vjetër në prapaskenë: aktorë si Fatos Nano, të cilët janë afruar në rrethinat e skenës ku shërbehet gostia e pushtetit duke u kujtuar të gjithëve se e kaluara nuk dorëzohet lehtë. Rama i cili është edhe vetë tashmë një histori e vjetër dhe e ezauruar pothuajse si Nano, ka shansin e fundit të mos shndërrohet në një të ngjashëm të përpiktë të tij.
Gazeta "Shqip", 17 Nentor 2010
No comments:
Post a Comment