Ideas are also weapons...

random selection of articles by Sokol Shameti

Sokol Shameti is just another guy. He's been around bothering with his writings since 1996. He spends most of the time
thinking, writing and aging. If you have nothing better to do, you can dig for other articles by him in the archives of few Albanian and foreign papers, such as "Gazeta Shqiptare" daily newspaper (1996-1998), "Courier International" weekly magazine (1999-2000), "Klan" weekly magazine (1998-2007), "Korrieri" daily newspaper (2007-2009) and "Shqip" daily newspaper (since 2009).

Wednesday, November 5, 2008

Tolerantët

Unë nuk besoj më se ndonjë ditë do ta mësojmë emrin e atij që duhet të “falënderojmë” për Gërdecin. A ju kujtohet një varkë primitive që ishte toleruar të lundronte pa leje në një liqen pranë Tiranës dhe që mori në qafë 16 të pafajshëm? Të gjithë u pikëlluam ditën e parë dhe të nesërmen thamë: të dalin përgjegjësit. Përgjegjësit s’dolën kurrë dhe askush s’flet më për këtë tragjedi së cilës duket se iu vu kapaku.

Po dy fëmijët që u dogjën të gjallë një ditë më vonë në një shtëpizë në periferi të Tiranës ku s’kishte rrugë për zjarrfikëset? A ju kujtohen ata? A u bë shembull ndonjëri nga ata që i kanë shndërruar vendbanimet tona në ca koloni termitesh, ku nuk jetohet, por thjesht mbijetohet? Po për aksidentin në një fabrikë çimentoje, pak ditë pas kësaj ngjarjeje? A e kemi portretin e atij që duhet të pështyjmë ngase ka toleruar që kushtet e sigurisë teknike tek ne të jenë sipas standardeve më të ulëta afrikane?

Në të gjitha rastet e mësipërm flasim për “tolerime”. Kush e toleroi varkën në Farkë? Kush i toleron ndërtimet pa leje në katunde a periferi? Kush i toleron kushtet e sigurimit teknik? Kush e toleroi bombën me sahat në Gërdec?

Të gjitha këto histori “tolerimesh”, na ndodhën vetëm në harkun e shtatë ditëve, vetëm në rrezen e pesëmbëdhjetë kilometrave nga Sheshi “Skënderbej”. Të gjithë këta episode na tingëllojnë sot sikur kanë ndodhur kohë më parë, diku ku s’ka lidhje me ne. Një e nga një, këto janë drama mbase edhe të durueshme, por të bashkuara në një rrëfim kolektiv ato thonë një histori më të gjatë se ajo e tyrja. Historinë sesi në këtë vend, tolerohet me një lehtësi të frikshme që jetët tona, jetët e qytetarëve shqiptarë, të ikin pa shumë kokëçarje, pa ndonjë problem të madh. Sepse për to flitet nja dy ditë në raste tragjedish, por pastaj kurrë nuk merret vesh ç’u bë më pas. A u gjet ndonjë fajtor? A u dënua dikush? Jo, asgjë. Asnjëherë.

Dhe mos kujtoni se debati apo kërkesa e llogarisë mungon. Shikoni kujtesën dokumentare në faqet e shtypit. Presioni është përherë i madh – por si gjithmonë dhe gjithçka, edhe ky presion injorohet dhe më pas, thjesht harrohet. Deklarimet e atyre që kemi vënë në krye të menaxhojnë pushtetin tonë, mbeten përherë në një zonë flu ku gjithsecili shpreh solidaritet, bën ca gjeste prekëse, por në fund ditët kalojnë dhe historia mbyllet.

A s’jemi ne ata që akuzojmë shpesh klasën tonë udhëheqëse për papërgjegjshmëri? Peshku qelbet nga koka, kësisoj, papërgjegjshmëria e politikëbërësve projektohet si me fletë karboni në shtresat e mëposhtme të strukturave të shtetit duke na dhënë si rezultat një mekanizëm të shkurdisur, të korruptuar dhe (çfarë koinçidence) edhe të papërgjegjshëm.

Por tani t’i lëmë fjalët e tepërta. Kupa është mbushur. Ajo që ndodhi dy ditë më parë në Gërdec duhet të jetë një pikë kthese. Një mesazh për qeverinë shqiptare: dëgjojeni pak Shqipërinë. Banorët e këtij vendi u ngopën me deklarata, sigurime gojore dhe gjestikulacione garantuese. Njerëzit tani duan të shohin ca pranga. Njerëzit duan t’u tregohen ca shembuj në mënyrë që të rinisin të besojnë se shteti shqiptar, është vërtet i tyri. Një shtet i cili nuk i lë të vdesin nëpër varka të shpuara, që nuk i braktis teksa piqen nëpër xhungla kasollesh dhe që nuk i flak nëpër fabrika fantazmë ku gra shtatzëna dhe fëmijë të njomë zbërthejnë predha nga të Stalinit.

Nëse edhe këtë radhë askush s’bëhet shembull, tragjeditë do t’i zënë vendin njëra tjetrës, duke na transportuar të gjithëve nga një emergjencë tek tjetra, nga një gjendje shokuese tek ajo pasardhëse dhe shtresëzimi i tyre do të arrijë më në fund qëllimin duke na shndërruar ne në imunitarë ndaj fatkeqësisë, dhe ata, “tolerantët”, në imunitarë ndaj përgjegjësisë. Këtu s’ka vend më për shfajësime: kjo është mundësia e fundit, sepse Shqipëria po nis të kuptojë se s’ndodhet në Azi dhe qytetarët e këtij vendi po fillojnë të zbulojnë se gjithë këto tragjedi s’janë vetëm punë fati a “syri të keq” por se në një farë mënyre edhe ata janë treguar më tolerantë se ç’duhet me “tolerantët”. Seneka thotë: “Fat është ajo që ndodh kur përgatitja has mundësinë”. Fatkeqësi atëherë i bie të jetë ajo që ndodh kur mundësinë nuk e takon përgatitja, por e kundërta: papërgatitja, moskokëçarja dhe tolerimi. Nëse ndodh edhe një tolerim tjetër, ata e dinë, ne e dimë: do të jetë thjesht djepi i një fatkeqësie të re.

Botuar ne gazeten "Korrieri", mars 2008

No comments:

Post a Comment