Në vitin 2009, po rastise në edicione lajmesh plot fatkeqësi natyrore, aksidente, gjak, atentate, skandalistikë, vetëvrasje, pushtime, luftëra dhe diskordancë, mos bëj gabimin të mendosh se ky akumulim negativiteti është sinjali se fundi i botës është në prag. Gjithçka po shkon normalisht dhe alarmuese mund të ishin edicionet me lajme ekskluzivisht të mira plot paqe, begati e bilbila. “Kohët s’janë bërë aspak më të dhunshme”, thotë Merilyn Manson, “ato thjesht sa janë bërë më televizive”.
Në një spektakël prej të cilit mbërriti në publik vetëm një murmurimë nga matanë mureve, Partia Socialiste, ajo që sot do të duhej të ishte investimi më i madh i popullit të të pakënaqurve të këtij vendi, vendosi ta kthejë kohën mbrapsht drejt epokave të pa-televizuara, atyre të krimeve pa dëshmitarë dhe që pikërisht prej këtij keqkuptimi, gabimisht perceptohen si më paqësore. Por duke ua fshehur retinave të kamerave çrregullimin e vet, Asambleja socialiste krijoi me sukses pikërisht të kundërtën e përshtypjes që do të donte të linte.
Diçka nuk shkon mirë brenda këtij organizimi njerëzish që sikur edhe vetëm për arsye definicioni supozohej të ishte përfaqësues i atyre qindramijërave që sot qëndrojnë në disidencën vetëpërjashtuese të anës tjetër të gardhit militant; dorëzan teorik i atyre që shohin kah progresi përkundër konservimit, që përqafojnë kriticizmin dhe përbuzin rreshtimin; njerëzve që me idealizëm rreken të bëjnë realitet ëndërrat për një jetë më të mirë përkundër atyre që jetojnë me iluzionin e një realiteti më të mirë pas vdekjes, i atyre që nuk dorëzohen dhe që sërish duke perifrazuar dikë të famshëm: “preferojnë më mirë një rol këmbësori në luftë sesa një funksion drejtuesi në kafaz”.
Papajtueshmëria karakteristike e së majtës e cila qëndron në thelb të ekzistencës së saj, u mohua, u injorua dhe u konsiderua një stigmë turpi. Akti i fundit i amputacionit të së majtës si njëra nga dy gjymtyrët e nevojshme për një trup të shëndoshë shoqëror u krye nga vetë partia që do të duhej të ishte denoncuesja e kësaj anomalie që po vazhdon ta mbajë Shqipërinë të gozhduar në shtratin e invaliditetit politik dhe ekonomik. Por mjerisht, në një histori të gjatë e intensive po aq sa edhe të re, gjesti më i fundit i tradhtisë ndaj së majtës, nuk ishte as i pari.
Si një fenomen i bekuar në heshtje nga kujtimi i hidhur i diktaturës së deri ’90-ës partitë kryesore në Shqipëri po vazhdojnë shndërrimin e pandalshëm nga parti ideologjike, në disa agjenci menaxhimi. Nga furnizuese idesh të mëdha, në subjekte punëdhënëse. Nga mbrujtëse projektesh vizionare për përparimin e kombit, në zbatuese yçklash minore dhe pjesëmarrëse në tenderin më të madh publik që zhvillohet çdo katër vjet dhe për të cilin shpesh shkohet deri në kacafytje. Dëgjoni deri edhe Blushin, lexoni analizat e të indinjuarve nga disfata socialiste: kritika më e ashpër që këto lloj partish marrin nëse humbin zgjedhjet, është se lanë pa punë militantët e vet, që në një rast më fatlum do të duhej të mbushnin zyrat e boshatisura nga homologët e tyre opozitarë në një cikël të pambarim që po ia merr frymën lirisë dhe zhvillimit të këtij vendi.
Nëse për Partinë Demokratike si një përfaqësuese e së djathtës, ky transformim nga ideologjikja drejt menaxheriales mund të quhet një evolucion logjik nga parardhësja e frymëzimeve populiste të viteve ’90, në rastin e socialistëve nonsensi sa vjen e bëhet më absurd. Peshorja e ka humbur kuptimin e vet dhe tashmë në garat elektorale kjo po reflektohet edhe përmes votës. Në kandar po vihen përherë e më shpesh dy të djathta identike që duke qenë dy “të njëjta”, është normale që do të peshojnë po njëlloj. Ngërçi në të cilin është futur lidershipi socialist është kurthi ku ata kanë kallur vetveten që nga epoka kur heshtnin teksa Fatos Nano shpërndante tesera duke e mbushur partinë me drejtorët dhe menaxherët e suksesshëm të sh.p.k-ve të kohës, miqtë e batutës dhe të alkoolit dhe financuesit e luksit dehës të pushtetit.
Kjo ishte koha kur PS rreshti së qeni një parti dhe nisi të funksionojë si një ndërmarrje dhe kjo sëmundje që duhej kuruar nga pasardhësi i tij Rama, u shty më tej teksa ky e zëvendësoi, tjetërsoi ose e margjinalizoi këtë shtresë artizanale teknikësh që ai gjeti në parti, duke i mbivendosur asaj versionin e tij të menaxherëve me cv, zotërim anglishteje dhe mastera perëndimorë. Ky bord i ri administratorësh për një luftë të re territoresh e tregjesh me ndërmarrjen konkurrente, hyri me vrull në zyrat rozë me premtimin – e njëkohësisht edhe me paftësinë – për të zëvendësuar të vjetrën. Në thelb ai që duhej të ishte një ndryshim kursi me një ofertë më të mirë ideore, u bë thjesht një riciklim militantësh të brendshëm si ai që ndodhte me militantët në një plan më të gjerë kur pushteti ekzekutiv në shkallë vendi ndërronte duart. Ishte më se e pritshme që kjo skuadër menaxherësh të ishte e paaftë të ngjizte një program idesh, pasi menaxherët si rregull nuk krijojnë por thjesht menaxhojnë situata.
Ndërsa Shqipëria kishte nevojë për një ide të re, për një shpresë të re që do t’i tregonte rrugë alternative për të shëruar sëmundjen e saj të zgjatur të varfërisë, prapambetjes dhe papunësisë, asaj iu ofrua vetëm inflacionimi deri në velje i fjalës “ndryshim”. Një ambalazh të cilin “menaxherët” e tij e dinin që në zanafillë që ishte bosh përbrenda por që u rrekën me kokëfortësi ta shisnin si gjenuin deri në fund, me shpresën se shqiptari i 2009-ës do ta blinte si të ishte ai i 1989-ës. Një ambalazh të cilin duke qenë një skotë pa fantazi e pa pikë kreativiteti, menaxherët në fjalë e kishin edhe atë të huazuar siç bëjnë menaxherët e ndërmarrjeve të vogla tek aplikojnë modelet e suksesshme të menaxherëve të mëdhenj pasi janë impresionuar më parë për vdekje nga leximi i ndonjë libri komercial nga ata me tituj tejet amerikanë: “Si të bëhesh lider i suksesshëm brenda 12 ditëve”.
Gjithë ky sharlatanizëm i cili, për hir të së vëretës, ishte verifikuar si model humbës qysh më 2005, u vesh me një parafernali termash ku ai “politikë e re” tingëllonte më magjepsësi. Tok me matrapazët e rastit, rrotull këtij projekti që ishte i vetmi në ofertën socialiste u grumbulluan si naivët, ashtu edhe ata që s’ishin të verbër por që luteshin që problemi me këtë idenë moderne të de-ideologjizimit të partisë të kishte qenë vetëm tek paaftësia e ekipit të dikurshëm të Nanos.
Fjalët mënjanë, socializmi kapitalist tip fast-food nuk ekziston. Shqipëria nuk është Britania e Madhe eksperimentale apo shteti i Lousianës pas uraganit Katrina, Edi Rama nuk është Barak Obama dhe G99 s’mund të jetë dot NDI. Trazimet, krizat dhe dilemat e asaj bote nga vijnë këto modele janë shumë të largëta dhe të paadoptueshme me realitetin shqiptar që ka trazime, kriza dhe dilema të vetat që kërkojnë zgjidhjen e vet të përputhshme me karakterin e vet. Shmangia nga identiteti dhe huazimi i recetave nuk është rruga e duhur.
Kjo është arsyeja pse pavarësisht heshtjes së mëparshme, shënjestrës së tij nganjëherë të gabueshme dhe tundimit të vëzhguesve për ta parë kryqëzatën e tij postelektorale si një schadenfreude (perversiteti i gëzimit nga humbja e tjetrit), Ben Blushi i cili thotë se është Ben Blushi dhe se Partia Socialiste humbi ngaqë deshi të mos ishte socialiste, tingëllon sot si diagnoza më e saktë prej së cilës mund të dalë kura që mund të shërojë të majtën shqiptare.
(Gazeta "Shqip", 30 shtator 2009)
No comments:
Post a Comment