Ideas are also weapons...

random selection of articles by Sokol Shameti

Sokol Shameti is just another guy. He's been around bothering with his writings since 1996. He spends most of the time
thinking, writing and aging. If you have nothing better to do, you can dig for other articles by him in the archives of few Albanian and foreign papers, such as "Gazeta Shqiptare" daily newspaper (1996-1998), "Courier International" weekly magazine (1999-2000), "Klan" weekly magazine (1998-2007), "Korrieri" daily newspaper (2007-2009) and "Shqip" daily newspaper (since 2009).

Wednesday, October 6, 2010

Secilit karrigen e vet

Përkundër ç’sugjerojnë bookmakers-at, ndërrimi i vrullshëm i fanellave që po ndodh këto ditë mes lojtarëve në dy kampet e politikës në Shqipëri ka mbërritur në finale. Ndeshja e realizoi qëllimin e saj dhe s’ka më ndonjë shans real që të vazhdojë në kohën shtesë. Kush kishte për të marrë leksione i mori, kush thjesht kishte dëshirë të demonstronte muskulaturën, e demonstroi.
PS, PD dhe LSI qarkulluan lojtarët, i shënuan secila njëra tjetrës nga një gol dhe ajo çka rezulton tani në tabelën përfundimtare është një pikavarazh aritmetikisht identik me atë që kishim në fillim. Situata iu rikthye gjendjes së mëparshme pasi ofensiva e PS-së u zmbraps pas një kundërsulmi me të njëjtën “monedhë” nga ana e mazhorancës. Kjo e fundit, me shumë gjasë do t’ia kursejë vetes bezdinë e vazhdimit të avazit, më shumë për arsye strategjike sesa për mungesë mundësie apo epshi. Për këtë arsye, kampionati mund të deklarohet formalisht i mbyllur.
Por kjo lojë në dukje e thjeshtë, e drejtë dhe e barabartë, pati edhe të humburit e vet. Nga gjithë kjo histori, socialistët, ata që predikojnë një moral dhe një alternativë më të mirë përballë pikturimit të kundërshtarëve si një çetë banditësh, ishin ata që dolën më të diskredituarit. Anipse numrat në Kuvend sugjerojnë se numerikisht ata janë po aq sa ç’ishin në fillim të censusit. Kjo i ngjan konstatimit tragjikomik të një statisticieni shqiptar të vitit 1990 në kulmin e eksodit të desperados-ve vendas drejt Italisë: “Para një viti ishim 3 milionë banorë. Sivjet jemi 1 milionë më pak, por si kilogramë jemi po aq sa vjet”. Sipas një logjike të ngjashme, humbjet e “së majtës” nga spekullimet e fundit në bursën e deputetëve, janë mbi të gjitha një disfatë cilësie dhe imazhi.
Ironikisht, PS vazhdon të ketë po aq popullsi parlamentare sa kishte në fillim të kësaj Vaterloje vetëvrasëse. Por e gjithë retorika opozitare, si dhe përpjekja për ta shitur përmbajtjen e saj si cilësisht sipërore ndaj rropullive që thuhet se përmban plënci i pushtetit, përfunduan me një lëvizje të vetme fëminore, drejt e në kosh të plehërave. Dhe pavarësisht mundimeve të punditëve “të pavarur” për t’i dhënë ndonjë parfumim disi më higjienik socialistëve e për t’i veçuar ata nga kutërbimi i kalbjes morale tërësore të klasës politike, hundët e shqiptarëve të mësuara ndër beteja me aroma kufomash politike janë në gjendje ta nuhasin sesi njëra kadavër s’dallon aspak nga tjetra. Korpusi ynë politik është dekompozuar i tëri si grup, sepse po në grup ai ka kullotur në grazhdin e helmatisur të degjenerimit. Parodia me tre akte e merkatos së deputetëve është një tjetër provë publike për këtë.
Përfundimi që mund të nxirret nga gjithë kjo aventurë e turpshme për të cilën sot lidershipi socialist s’ka më as kurajo e as gojë të flasë, është se dallimi midis të djathtës dhe “të majtës” këtu tek ne mjerisht është thjesht teatral. Njerëzit e ndjejnë këtë. Neveritja është e përgjithshme. Mjedisi ku gjallon ideja trans-socialiste e versionit të Ramës, është i tillë që në të është i mirëpritur dhe mund të notojë për bukuri si në elementin e vet çdo peshk që arratiset nga akuariumi i Berishës. Ujërat “politike” janë po aq të zeza në të dyja anët dhe fauna që vegjeton andej dhe këndej kësaj ene bashkuese, është e njëjtë. Këtë s’ka më asnjë lloj mashtrimi që mund ta mbulojë.
Organizatat politike dalin kështu para syve të publikut krejt lakuriq. Ashtu siç janë në të vërtetë. Një faliment politik. Por ama një projekt i suksesshëm shoqatash jo qeveritare, të cilat vërtet nuk denjojnë të përfaqësojnë vullnetin e popullit, por që u është lejuar me ligj të aplikojnë çdo katër vjet me stafet e tyre për marrë në dorëzim paratë që i mblidhen popullit me taksa. Që me pretekstin e ndërtimit të atdheut ua japin këto para atyre kompanive që u lyejnë atyre rrotën. Dhe që kur duan të vënë gjoba 20 përqindshe ose të bëjnë biznese akulloresh me ortakë puljezë, ia lidhin duart Kushtetutës dhe aparateve publike të ruajtjes së rendit dhe drejtësisë përmes një rrjete legjislacioni dhe rregullash loje që e thurin dhe e shthurin po vetë.
Këto shoqata joqeveritare të maskuara si shprehëse të vullnetit popullor, banohen nga e njëjta gjini hajdutësh dhe matrapazësh. Lufta e tyre politike është thjesht grindje për territore, ashtu si dikur banda e “Pesë dyqaneve” kacafytej me atë të “Çobenëve” në netët e thikave nëpër basifondet e viteve ’80.
Në këtë peizazh të përgjitshëm degradimi ngjyrë gri, bandat politike kanë rafinuar edhe ato metodat e veta të dominimit duke u specializuar në mënyrën sesi i zgjidhin punët e tyre. Ato ushtrojnë forca tërheqëse ndaj të ngjashmëve në karakter, interesa dhe aspirata. Kësisoj edhe qarkullimi i anëtarëve të tyre nga një celulë në tjetrën është thjesht rigjetje e vetvetes brenda sojit të të njëjtëve.
Po ta shikojmë në këtë kontekst, ajo që ndodhi me lëvizjen e deputetëve nga një grup parlamentar në tjetrin gjatë këtyre dy javëve të fundit, merr kuptim. Drejt Partisë Demokratike u afrua një pragmatist i akullt i përgatitur në shkollën e pashpirt anti-sociale të neoliberalizmit amerikan. Tek Partia Socialiste gjeti strehë një biznesmen pa ndonjë stërhollim politik por me përvojë të gjatë në disiplinat ekzibicioniste të sporteve të rënda dhe forcave speciale. Ndërsa drejt LSI-së thuhet se do të përfundojë një dishepull i shkollës së vjetër nanoiste të batutës dhe konjukturës. Gjërat shkuan në vendin e vet natyral njëlloj si të ishin ulëse të rezervuara mysafirësh në ndonjë darkë private në Durrës. Gjithçka duket për mrekulli.
Mungon vetëm një detaj. Të vetmit që ngjajnë se s’janë aspak rehat në ulëset e tyre, janë liderët e bandave (më falni, partive) politike që kontrollojnë sot punët në këtë vend. Nuk do të përbënte më asnjë çudi, madje përkundrazi, do të shërbente si një motiv i mirë për t’u tjerrë nëpër debate shqiptarësh, sikur edhe ata vetë t’i këpusnin ndonjë xhirim të shpejtë karrigeve të tyre. Pak a shumë si ajo loja që luanim kur ishim fëmijë. Të gjithë vrapojnë me ritmin e muzikës rrotull tri karrigeve të vendosura në formë rrethore. Kur muzika ndalon, kush të mundet ulet ku të mundet, sepse helbete, karriget janë identike. Si rregull, më i ngathëti mbetet në këmbë dhe largohet nga loja. Sepse, karrige ka gjithmonë një më pak se pjesëmarrës në lojë.

(Gazeta "Shqip", 6 Tetor 2010)

No comments:

Post a Comment