Në një skeç piktoresk të viteve ‘80, një mysafir nga qyteti u kishte deklaruar mikpritësve të tij në fshat se vizitës së tij të stërzgjatur dhe të lodhshme do t‘i vinte fundi vetëm pasi ata t‘ia kishin gatuar të gjitha pulat e ekonomisë së tyre të vogël shtëpiake. Në mëngjesin e shumëpritur të lamtumirës, kënga e një gjeli që shërbente me sa dukej si sahat me zile, lajmëron se erdhi ora 4, koha kur nisej edhe treni. Me të dëgjuar gjelin, i prekur si të kishte bërë një zbulim tepër indinjues, mysafiri u thotë të zotëve të shtëpisë se prapë nuk ka ndërmend të ikë nëse nuk ia therin edhe zhurmuesin e fundit me pupla të oborrit dhe me këto fjalë, kthehet në krahun tjetër dhe vazhdon gjumin e ndërprerë.
Tej komikes, historia e shkurtër ka edhe disa detaje të ngjyrosura që rrëfejnë sikletin e familjarëve përballë këtij mysafiri të papërgjegjshëm. Hallin e tyre në gjetjen e një mënyre delikate për t‘i kumtuar atij se e tepëroi. Një koleksion pengesash të mirëkuptueshme, rregullat e mikpritjes shtuar me ato të mirësjelljes, bezdia e turpit, njëfarë hipokrizie e kompleksuar për të mos publikuar vështirësitë e jetës familjare që në sytë e mikut duhej të afishohej me gjithë begatinë e një vitrine të certifikuar nga pseudosocializmi i sistemit. Të gjitha këto së bashku po e zgjasnin deri në agoni zgjidhjen e dilemës se çfarë është më e turpshme, kryerja e një gjesti të padenjë apo ankesa për të.
Nëse shoqërohesh këto ditë me socialistin e thjeshtë që luftën e "të mëdhenjve" po e sheh nga televizori, s‘ka sesi mos të të kujtohet ky skeç i gjelit dhe mysafirit. Ti mund të dëgjosh këto ditë perceptime nga më prekëset, të cilat madje përshkohen deri edhe nga një humor i zi i tipit: "Rama do të luftojë për kreun e PS-së deri në socialistin e fundit". Sikundër aktorëve të filmave apo të humorit që shpesh u mbetet stampa e përjetshme e emrit të një personazhi të suksesshëm që ata e luajtën me zell vetëmohues (kujto kunatin e shokut Xhemal), edhe Rama s‘po pyet më nëse tani e tutje në një Parti Socialiste ku konkurrenca e ndershme është vetëm një kujtim, ai do të mbahet mend si "rivali i Maqo Lakrorit".
E gjithë kjo, sepse shfaqja e Kongresit të fundit socialist ku "kënga" paralajmëruese e Blushit i ngjau mjerisht asaj të gjelit që i prishte gjumin turistit nga qyteti, gjeti kundërparrullën e saj të menjëhershme tek retorika e mysafirit Rama. "Kam një mision", ishte refreni justifikues i Ramës dhe për hir të këtij misioni misterioz, u dha edhe mandata se vizita e tij në shtëpinë socialiste është ende larg fundit. Kjo vizitë s‘do të mbarojë me sa duket, pa u asgjësuar edhe zëri i fundit i demokracisë, edhe sinjali më i zbehtë i alarmit, edhe siguresa finale para rrëshqitjes në terrin e autokracisë. Por kjo vizitë ka nga ana tjetër problemin se duhet të ngjajë si e merituar, dhe në televizor s‘do të dukej bukur sikur meritori i saj te mos dilte nga ndonjë biçim gare, nga ndonjë përpjekje titanësh, nga ndonjë konkurrencë epike.
Ndaj profesor Maqoja duhet të gatitet për ditë të lavdishme. Duhet të jetë gati teksa do ta citojnë si një klasik marksizmi këto ditë, do ta ngrenë në qiell dhe do t‘i hapin faqe të tëra gazetash ku ai të shtjellojë pikëpamjet e veta dhe papajtueshmërinë me rivalin e tij. Profesor Maqoja është kësisoj heroi i ditës - një Macho zemërmirë, gjigand i madh naiv, i zgjedhuri për t‘u lejuar të rivalizojë kryetarin, pasi përmes këtij karshillëku, ai e njeh dhe e certifikon atë si Zot. Problemi i vetëm i tij është se në oborrin e madh të socialistëve ku ka rënë mysafiri që s‘ikën pa ngrënë gjithë shpezët, ai s‘është dot një gjel.
Ka një arsye të fortë pse Edi Rama dhe njerëzit e tij bezdisen nga kënga e vërtetë e gjelit. Kjo këngë i kujton Edi Ramës dhe ekipit të tij të menaxherëve që bujtën brenda Partisë Socialiste me qëllimin për ta shndërruar atë në një ndërmarrje apolitike, se ata i harxhuan ditët që kishin në dispozicion dhe qyl-pilafi i këtij ansambli mysafirësh brenda së majtës tani s‘mban më ujë. Një kongres edhe mund të manipulohet me metoda marketingu dhe me retorikë të kopjuar nga "Social-Democratic Party of USA", por kjo lojë prestigjiatorësh nuk e eliminon dot të vërtetën e pashmangshme se një tren pret për t‘i dërguar ata andej nga erdhën dhe për ta rikthyer një realitet të shtrembëruar dhe abuzuar, në formën e tij të mëparshme.
Manipulimi i rëndë i imazhit dhe perceptimit mund të aplikohet edhe mbi një mbledhje partie të zhvilluar me dyer të mbyllura - për turpin e atyre që edhe nëse s‘po mundohen të fshehin një krim, nuk po denjojnë më as të provojnë "ndershmërinë" e tyre. Por pavarësisht këtij zelli të paepur për të shtrembëruar të vërtetën, ka një dimension të kësaj të vërtete të cilën s‘ka censurë, kor servilësh të kurdisur, grusht bolshevikësh që dërrmon pakicën menshevike, apo patetizëm teatral, që mund ta errësojë.
Populli i majtë i Shqipërisë tha më 28 qershor se ata që kanë pengmarrë përfaqësimin e tij, nuk e meritojnë këtë besim. Se ky vend i gjunjëzuar nga dramat e qeverisjes së djathtë, ky popull që nuk ka punë, që i merren paratë e nuk i jepen shërbimet, ky popull që në mes të Europës më 2009, deri deri ka uri, nuk fitohet me një dorë slloganesh freestyle të tipit: një, dy, tre - kërceni bashkë me ne. Ky popull e bëri përfundimisht të qartë se nuk e mashtrojnë efektet speciale televizive dhe se retorika e huazuar nga uebsajtet e seksioneve te PD-së amerikane të Obamës apo shndërrimi i fushatës nga podium debati në skenë festive shumëngjyrëshe, janë të pamjaftueshme për t‘i bërë ata të besojnë një brendi bosh.
Edi Rama është mysafir tek PS, tek kjo pasuri për të cilën ai dhe një grusht njerëzish flasin si ta kishin pronë familjare (shikoni sa shpesh i referohet Rama dhe njerëz afër tij PS-së me termin siçilian: "Familja" socialiste). Në të vërtetë PS ashtu si çdo organizatë tjetër politike është një pronë publike për të cilën qindra e mijëra njerëz - edhe ndër ata që s‘kanë milituar kurrë formalisht në atë parti - e kanë vënë nga një gur me punën e tyre jashtë saj. Ata janë mjedisi ku merr frymë dhe bën sens identiteti i organizatave politike ndaj ata kanë aksionet, aspiratat, kontributet dhe shpresën tek një institucion që garanton se liria në këtë vend është ende gjallë.
Edi Rama dështoi të administrojë këtë aset që iu besua. Në vend që të tërhiqet me qytetari e modesti, ai po mbahet me anë të një palë thonjve proverbialë pas ankesave se ata që po i kujtojnë se ora e tij kaloi, po tregohen të paduruar, të pamoralshëm, ambiciozë apo diçka tjetër. Ai akuzon qeverinë e djathtë për metoda diktatoriale të mbajtjes së pushtetit dhe plaçkitjes së votës me anë të përdorimit të hijes së rëndë të shtetit, por ndërkohë vetë Rama po përdor deri në ezaurim të gjithë municionin e autoritetit dhe presionit që të jep pushteti në krye të partisë për të bërë brenda saj të njëjtën gjë që PD bëri me votën e qytetarëve jashtë.
Për t‘u rikthyer tek skeçi i gjelit, në Shqipërinë post-moderniste të ditëve tona, ku zhvillohen Kongrese në të cilat mysafiri bëhet vetë zot shtëpie, mbase s‘ka rrugë tjetër. Kur harxhohen të gjitha mënyrat, kur s‘ka mbetur më asnjë metodë, takt apo batutë larg e larg për të bërë të ditur fundin e vizitës, mbase s‘ka alternativë tjetër për ta bindur një mysafir që të mbledhë plaçkat, përveçse duke ikur vetë të zotët e shtëpisë dhe duke e lënë atë të vetëm në shtëpinë e huaj. Ah po, bashkë me shokun Maqo.
(Gazeta "Shqip" 31 gusht, 2009)
No comments:
Post a Comment